عسل بدیعی که در سال های اخیر بیشتر در تلویزیون و فیلم های کوتاه بازی می کند، معتقد است:«هر زمان که نقشی در من این حس را به وجود بیاورد که می توانم زندگی اش کنم به سمتش خیز بر می دارم و به کوتاه یا بلندی اش اهمیت نمی دهم.»
عسل بدیعی هم مثل بسیاری معتقد است «بودن یا نبودن» یکی از شاخص ترین کارهایش است و این کار را بیشتر از بقیه دوست دارد.
تولد «جانیار» باعث دوری سه، چهار ساله بدیعی از سینما شد و شاید این دلیلی بود تا او در سال های اخیر از ستاره شدن محروم شود. خودش در این باره می گوید:«وقتی آدم سه چهار سال دور است برای شروع مجدد احتیاج به یک فرصت خوب دارد. پس از بازگشتنم خیلی پیشنهاد سینمایی داشتم ولی هیچ پیشنهادی را برای بازگشت مجدد به سینما اطمینان بخش ندیدم و ترجیح دادم آرام آرام کار کنم. علاوه بر این من از آن دسته آدم هایی نیستم که برای رسیدن به یک هدفی در مقطعی همه چیز را فدا می کنند. بچه دار شدنم در آن مقطع باعث شد مسؤولیتی که در قبال پسرم داشتم و لذت مادری را در اولویت قرار بدهم.»

    اصغر پیکان، همسرش و زندگی کمی غیرعادی تر (۱۳۸۸)، کارگردان: هومن سیدی
    من تنها (۱۳۸۴)، کارگردان: شبنم قلی خانی
    آخرین ساعات زندگی یک مرد معمولی

    ششمین نفر (۱۳۹۰)، کارگردان: بهمن گودرزی
    زمین انسان‌ها (۱۳۸۹)، کارگردان: ابوالحسن داودی
    تا صبح (مستانه) (۱۳۸۵)، کارگردانان: مجید جوانمرد و محمد علی آهنگر

    نیلا زنده است
    به سلامت بانو (۱۳۹۱)
    خانه پدرم (۱۳۹۱)
    بلوتوث‌تو روشن کن (۱۳۹۰)
    نامه‌ای به خواهرم (۱۳۹۰)
    راه رفتن روی خطوط (۱۳۸۹)
    روز هشتم (۱۳۸۸)
    در فلق بود (۱۳۸۸)
    قفل یعنی کلید (۱۳۸۷)
    مرد زیبا (۱۳۸۷)
    آبی گاهی آسمان (۱۳۸۶)
    اکباتان (۱۳۸۶)
    مزد عشق (۱۳۸۶)
    غزل

    (۱۳۸۷) شیرین (عباس کیارستمی)
    (۱۳۸۶) هم‌خانه (فیلم) (مهرداد فرید)
    (۱۳۸۵) سربلند (سعید تهرانی)
    (۱۳۸۴) پروانه‌ای در مه (محمدجواد کاسه‌ساز)
    (۱۳۸۲) شمعی در باد (پوران درخشنده)
    (۱۳۷۹) از صمیم قلب (بهرام کاظمی)
    (۱۳۷۹) هفت پرده (فرزاد مؤتمن)
    (۱۳۷۸) دست‌های آلوده (سیروس الوند)
    (۱۳۷۷) بودن یا نبودن (کیانوش عیاری)

کاندید سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن در فیلم دست‌های آلوده دوره هجدهم جشنواره فیلم فجر (مسابقه سینمای ایران) سال ۱۳۷۸

وی در تاریخ ۱۱ فروردین ۱۳۹۲ به حالت کما رفت و پس از انتقال به بیمارستان لقمان در روز ۱۲ فروردین (۱ آوریل ۲۰۱۳) دچار مرگ مغزی شد، در گزارش‌های اولیه خبرگزاری‌ها در مورد علت مرگ به مواردی همچون مسمومیت شدید دارویی، ایست قلبی و مشکلات تنفسی اشاره شده بود. در واکنش به این اخبار رضا داوودنژاد همسر خواهر عسل بدیعی، مسمومیت دارویی را شایعه دانست و مشکل قلبی ناشی از دشواری تنفسی و در نهایت مرگ مغزی را سبب مرگ وی اعلام کرد. در نهایت در روز ۱۳ فروردین پزشک وی علت مرگ مغزی را پارگی عروق مغزی و به دنبال آن خونریزی مغزی و ایست تنفسی عنوان کرد. دکتر سهرابی اعلام کرد که پس از بررسی‌های پزشکی، مشخص شده ضایعه نخاعی در پشت گردن باعث مرگ مغزی وی گردیده‌است. همچنین اعلام شد طبق موافقت خانواده وی و هم چنین میل باطنی وی و در خواستش برای اهدای اعضایش همهٔ اعضای داخلی از جمله کلیه، کبد، قلب و ریهٔ وی اهدا خواهد شد.

بنابر گفته رضا داودنژاد ریه، قلب، دو کلیه و کبد وی در طی روزهای ۱۴ و ۱۵ فروردین به بیماران نیازمند پیوند زده شد. پیکر عسل بدیعی هجده فروردین از روبه‌روی تالار وحدت به سمت بهشت زهرا تشییع شد و در قطعه هنرمندان به خاک سپرده شد.

ترانه‌ای نیز با نام «روزهای بی عسل» با صدای امیرمسعود و دکلمهٔ مریم حیدرزاده منتشر شده‌است.

وی در اولین فیلم خود با نام بودن یا نبودن در نقش دختری ایفای نقش می‌کند که با کمک قلبی که از یک پسر جوان دچار مرگ مغزی به او پیوند زده می‌شود از مرگ نجات می‌یابد. حضور موفقش در این فیلم به حدی تأثیرگذار بود که تمامی اهالی سینما معتقد بودند که یک ستاره جدید در سینما ظهور کرده‌است. فیلم بعدی‌اش، دست‌های آلوده به کارگردانی سیروس الوند بود که در آن، در کنار ستاره‌های مشهور سینمای ایران یعنی هدیه تهرانی، امین حیایی و ابوالفضل پورعرب ایفای نقش می‌کرد. همچنین وی در یکی از آخرین کارهای خود در تله‌فیلمی با نام به «سلامت بانو» در نقش زنی به ایفای نقش پرداخت که دچار بیماری غیرقابل درمانی شده و تنها سه هفته بیشتر از عمرش باقی نمانده‌است.