مجموعهٔ کامل اشعار لوری مینجایی و لوری لکی وی در کتابی با عنوان «تونه می‌نویسم سرزمینم»، «تو را می‌نویسم، سرزمینم» (سرزمینم، منظور مناطق لورنشین است) توسط سهراب آزادی گردآوری و به همراه ترجمهٔ فارسی منتشر شده است. برخی شعرهای وی در نشریات منتشر شده است.

ترانه سرا و خوانندهٔ:

    جَرَس (۱۳۵۹)
    بهارباد(۱۳۶۹) -به آهنگسازی علی اکبر شکارچی
    «آینه اشک»(۱۳۷۲)
    «گل آتش» (۱۳۷۶)
    «سفر امید» (۱۳۸۳)
    «ستین اشکسه» (۱۳۸۵)
    «آسو» (۱۳۸۷)
    آرش(شعر حماسی دارجنگه،نوشاد ابوالوفایی)
    هچایه (۱۳۸۹)
    وانو (۱۳۹۱)
    ایلبار(1395)

تک آهنگها:

    چَمَر ۱۳۶۸
    سرود وطن، صدا و سیمای تهران ۱۳۶۸
    بانو بهار ۱۳۶۹
    ساقی ۱۳۷۰
    موسیقی فیلم «آخرین تک‌سوارایل»، ساختهٔ محمد سیف زاده۱۳۷۷<
    بشنو، جهان بشنو ۱۳۷۷ (با همکاری گروه موسیقی چهل دف)
    زلزله بم ۱۳۸۳
    تَژگا ۱۳۹۰
    هِنا ۱۳۹۱
    آواز در "پوئم سمفونی حلبچه" ساخته بیژن کامکار(۱۳۹۰)
    ترانه سرای آلبوم موسیقی:
    «کوهسار» (۱۳۶۲)
    «داغ شقایق» (۱۳۶۶)
    «میراث» (۱۳۷۰)
    «تال» (۱۳۷۰)
    «چوپی» (۱۳۷۸)
    «همدنگ» و «همراز» (۱۳۸۰)
    «راز انار» (۱۳۸۷)

بن مایهٔ آوازهای او را "هوره" و "مویه" تشکیل می‌دهد. او از موسیقی کار، آیینهای نمایشی، موسیقی سوگ، موسیقی جشن، حماسه، لالایی‌ها و اسطوره‌ها بهره می‌برد. رحمانپور موسیقی قدیمی و ملودیهای فولکلور را با جریانهای اجتماعی و سیاسی تاریخ معاصر تلفیق نموده است. به همین دلیل اورا "حنجره زخمی زاگرس نامیده‌اند. او با موضوعات زیر آثار هنری خلق نموده است:آوارگان شیمیایی حلبچه، زلزله زدگان بم، زلزله زدگان رودبار و منجیل، جنگ ایران و عراق، خودسوزی زنان در ایلام و لرستان، فقر و اعتیاد، وطن پرستی، تنهایی انسان معاصر، نابودی فرهنگ، با یاد حسین پناهی (شاعر و بازیگر) با یاد حسین شیدایی (بازیگر)، در بزرگداشت انفال (کشتار کردهای عراقی) درگوتنبرگ سوئد.

وی در خرم آباد زاده شد و کودکی و نوجوانی را در سرزمین پدری‌اش کوهدشت سپری نمود. از کودکی با توجه به توانایی اش در آواز خوانی به آواز روی آورد. زندگی در یک منطقهٔ باستانی و آشنایی با فرهنگ و هنر «سرزمین مفرغ» او را به مطالعهٔ زبان و فرهنگ کهن سوق داد. وی از دهه پنجاه تا کنون به سرایش ترانه و خوانش این آثار مشغول است.او در ترانه‌هایش از مجموعه زبانهای لوری مینجایی  و لوری لکی استفاده می‌کند. آثار او نقش ویژه‌ای در احیا زبان لکی و آشنایی مردم با اشعار مینجایی داشته است. او متأهل، دارای چهار فرزند و از سال۱۳۷۰ ساکن تهران است. وی هم اکنون در زمینه فرهنگ عامه و زبان پژوهش می‌کند.